“Su tutmuyor artık gözlerim. Derimin üstü kaskatı kesilmiş. Kurumuş bir ağacın üç gün önce ölmüş dalları gibiyim. Yaşlandıkça da yıpranıyor beynimdeki çizgiler. Bir aynaya benzetiyorum gözlerimi şimdilerde, baktığım her yerde sonu olmayan aynı şeyleri görüyorum. Dönüp, dönmeyeceği hiç belli olmayan bir döngü gibi. Sanki bugünüm bir çocuğun yıllar sonrasına olan hayali gibi, olabilmeye imkanı yok ama yine de tatmin ediyor bir şekilde ruhumun hiç olmayan hücrelerini.”
// “Kütür-Küfür-Karala:10” – Fatih Boyacıoğlu
